سالگرد درگذشت پدر طالقانی تسلیت باد...

پدر طالقانی از آن قشر روحانیونی نبود که خود را وارث انقلاب بداند و مجاهدت ها و رشادت های مردم را فراموش کند. می گفت: «من به فداکاری این جوان های چپ گرا که جان داده اند احترام می گذارم. من به شخصه به این جور مردم فداکار و مقاوم که کشته دادند و ۲۵ سال و ۳۰ سال زندان بوده اند از جهت انسانیت، نه از جهت مکتب و وابستگی به مکتبی خاص احترام می گذارم.کمونیست ها در این مبارزه سهم داشته اند و شکی در آن نیست. ما با آن ها اختلاف ایدئولوژیکی داریم، نه اختلاف در مبارزه». معتقد بود که که انقلاب از همه مردم شروع شده است و برای همه مردم است و لذا هیچ گروهی یا حزبی حق ندارد برای خود حق بیشتری قایل شود و انقلاب را در انحصار خود درآورد.
‌در نماز جمعه هایی که خطیب آن پدر طالقانی بود آدمی می توانست " وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا " را به عینه ببیند. خطبه های پر صلابت و روشنگرانه اش فوج فوج مردم را به سوی دین فرا می خواند، اما او رفت و خطبای پس از او نتوانستند قدم در راه وی بگذارند و خطبه هایشان منجر به " وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَخرُجونَ مِن دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا " شد.‌به خوبی فهمیده بود که گرچه انقلاب اسلامی کردیم ولی هدف اسلام را تشخیص نداده ایم. در خطبه ی آخرین نماز جمعه اش در سال ۵۸ درد جامعه ی امروز ما را به زیبایی بیان می کند:
«همه می گوییم انقلاب اسلامی. بپرسید هدف از اسلام چیست؟ این گروه، آن گروه، یکفر بعضهم بعضا؛ این آن را تکفیر می کند، این به آن می گوید مرتجع، این به آن می گوید انحرافی. ولی هنوز مشخص نشده اسلامی چه می خواهد، منظور اسلام چیست؟» از زمانی که  پدرطالقانی رفت انقلاب ایران یتیم شد. پدر طالقانی پدری دلسوز برای همه گروه های سیاسی و مذهبی بود، دلسوز،مهربان وفداکار
‌۱۹ شهریور سالگرد پدر طالقانی تسلیت باد.
سی و هفتمین سالگرد در گذشت پدر طالقانی